11 listopada 1918 r. to dzień wyjątkowy dla Polaków. Ziściły się wówczas marzenia o życiu w wolnym kraju. Co roku, w rocznicę tych wydarzeń, w każdym zakątku kraju obchodzone są uroczystości mające upamiętnić odzyskanie przez Polskę niepodległości. W tym szczególnym dniu Polacy wspominają fakt, że ich ojczyzna powróciła po 123 latach niewoli na mapy Europy. 11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową i naczelne dowództwo podległych jej wojsk polskich. Tego samego dnia Niemcy podpisały zawieszenie broni kończące I wojnę światową.

Dzień 11 listopada został wprowadzony do oficjalnego kalendarza świąt państwowych stosunkowo późno, bo dopiero pod koniec lat trzydziestych XX w. Rocznicę tamtych wydarzeń obchodzono w Polsce co prawda już od 1919 r., niemniej jednak miały one charakter czysto wojskowy. Sytuacja uległa zmianie po przewrocie majowym 1926 r. Piłsudski – piastujący wówczas urząd premiera RP – ustanowił 11 listopada dniem wolnym od pracy w administracji rządowej; kilka lat później stał się on także dniem wolnym od nauki. Odtąd w całym kraju odprawiano nabożeństwa w intencji ojczyzny, organizowano akademie i wieczornice oraz uroczyste parady wojskowe. W Drugiej Rzeczypospolitej Święto Niepodległości oficjalnie obchodzono tylko dwa razy – w 1937 i 1938 r.

Ustawa Sejmu RP z 23 kwietnia 1937 r. głosiła, że dzień ten, „jako rocznica odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego Wodza Naczelnego w walkach o wolność Ojczyzny – jest uroczystym Świętem Niepodległości”.

Jagoda Wolarczak
redakcja „Dwójeczki”