„[…] Patriotyzm jest uczuciem miłości do wspólnoty duchowej i materialnej wszystkich pokoleń przeszłych, żyjących i przyszłych, miłości wspólnoty ludzi osiadłych na tej samej ziemi, używających wspólnego języka, złączonych wspólną przeszłością, tradycją, obyczajem i kulturą.” (Jan Nowak-Jeziorański, O patriotyzmie i nacjonalizmie).

Przez ponad 123 lata niewoli kolejne pokolenia Polaków, wszyscy ci, którzy wiedzieli, że:
„Lepszy w wolności kęsek lada jaki
Niźli w niewoli przysmaki”
walczyli, nie tracili nadziei, kultywowali polskie tradycje, pielęgnowali polską mowę i czytali dzieła polskich poetów.
Orężem, dzięki któremu przybliżaliśmy się krok po kroku do wolności, był nie tylko zbrojny zryw, ale także piękne poetyckie słowo. To tym słowem przez wieki poeci kształtowali charaktery Polaków, czynili z nich ludzi niezłomnych i odważnych, do ojczyzny wolnej przenosili ich serca i dusze, snując marzenia, które w „Panu Tadeuszu” wypowiedział narodowy wieszcz, zwracając się do Matki Boskiej  Częstochowskiej i Ostrobramskiej: „Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono”, co w końcu stało się faktem. Ci zaś, którzy z powodów politycznych podczas zaborów opuszczali ojczystą ziemię, pewnego dnia wrócili:

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie,
„Bądź pochwalony!”

Było lato 1914 roku. To właśnie wtedy państwa, które kiedyś dokonały rozbiorów Polski, stanęły po przeciwnych stronach frontu. Wybuchła I wojna światowa. W sercach Polaków po raz kolejny zrodziła się nadzieja, że kraj nasz odzyska należne mu miejsce na mapie Europy i świata. W kraju i za granicą, podobnie jak było to przed powstaniami: listopadowym i styczniowym, Polacy zaczęli się organizować, by znowu stanąć do walki o wolność. Józef Piłsudzki utworzył Legiony, a kraj nasz po ponad 123 latach zaborów stał się niepodległy.

Dzisiaj żyjemy w wolnym państwie. Budujemy naszą codzienność, w której: „…dominuje troska o rodzinę i samego siebie. Jest to naturalne i ludzkie, […] każdy obywatel ma prawo do pościgu za osobistym szczęściem. Nie pozostaje to w żadnej sprzeczności ze służbą celom społecznym. Budując własne szczęście, budujemy siłę i pomyślność swego kraju.”  (Jan Nowak-Jeziorański, O patriotyzmie i nacjonalizmie).

W poczuciu wolności, która dzisiaj wypełnia naszą codzienność, społeczność naszej szkoły po raz kolejny dołączyła do setek szkół w Polsce, by wspólnie podjąć inicjatywę Ministerstwa Edukacji i Nauki: „Szkoła do hymnu”. 10 listopada uczniowie wraz z nauczycielami opuścili sale lekcyjne, by o godzinie 11.11 na boisku szkolnym, po wysłuchaniu okolicznościowego przemówienia Pani Dyrektor, odśpiewać 4 zwrotki hymnu państwowego.

To nie jedyny sposób, w jaki zamanifestowaliśmy swoje przywiązanie do wolności i swoją radość z jej odzyskania. Uczniowie klas IV-VIII wzięli udział w teleturnieju (program opracowała Pani Beata Kacza) odbywającym się pod hasłem: „Kocham Cię Polsko”. Trzyosobowe zespoły z poszczególnych klas   wykazały się znajomością następujących kwesti:
– miejsca w naszym regionie, kraju, gdzie przyroda jest pod szczególną ochroną;
– zasłużeni dla regionu i kraju;
– znajomość hymnu narodowego, historii ;
– określenie położenia geograficznego Polski;
– wiedza o własnej miejscowości, regionie i kraju;
– postacie z legend, literatury polskiej.
Samorząd Szkolny, pod opieką Pani Anny Ciesielskiej, oceniał: odświętne stroje, flagi przygotowane  przez uczniów, zaangażowanie w dopingowanie swojej drużyny, gazetkę patriotyczną lub klasowy plakat: “Gdy myślę ojczyzna”.

Tłem i dopełnieniem tego listopadowego, wyjątkowego w naszej historii, dnia była piękna, niemal wiosenna, pogoda. W blasku słońca przeglądały się kolorowe liście, a ich barwy czyniły ten dzień jeszcze piękniejszym i bardzo radosnym.

Wiesława Szubarga