Urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Na chrzcie otrzymał imię Karol. Imię to oznacza człowieka mężnego lub wojownika, czyli kogoś takiego jak nasz Święty, który był  człowiekiem i mężnym, i wojownikiem.

Męstwo wyniósł Karol z domu rodzinnego. Myślę tu o męstwie wiary, bezwarunkowej miłości do Boga oraz zawierzeniu Matce Boskiej, która zastępowała Karolowi przedwcześnie zmarłą na zapalenie mięśnia sercowego i nerek mamę, Emilię. Ukochana mama odeszła miesiąc przed I Komunią Świętą chłopca. Od tej pory zajmował się nim troskliwy ojciec, który bardzo dbał o rozwój duchowy syna. Ten zaś po latach tak o tym napisze: „Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym.” https://domjp2.pl/jan-pawel-ii/dziecinstwo-jana-pawla-ii/

Kochający ojciec dbał o wykształcenie syna, który po zdaniu matury w 1938 roku razem z nim przeprowadził się do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wybuch II Wojny Światowej przerwał naukę. W czasie okupacji młody Karol poznał smak fizycznej ciężkiej, ponadludzkiej pracy  jako robotnik w kamieniołomach Zakładów Chemicznych Solvay w Krakowie – Borku Fałęckim.

W 1941 zmarł jego ojciec.  Rok po tym wydarzeniu Karol Wojtyła podjął decyzję, że wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie założonego przez abp. A. S. Sapiehę. Święcenie kapłańskie otrzymał z rąk Księdza Metropolity 1 listopada 1946 roku w Kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich. Odtąd całą swoją posługę i siebie zawierzył Matce Bożej, czyniąc słowa „Totus Tuus” (Cały Twój) swoim zawołaniem biskupim, a później  papieskim.

Po śmierci papieża Pawła VI i jego następcy Jana Pawła I w wyniku konklawe – 16 października 1978 roku abp Karol Wojtyła został wybrany papieżem, przyjmując imię Jan Paweł II. Był pierwszym Polakiem i jednocześnie pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. My  Polacy przeczuwaliśmy, że musi to nastąpić, kiedy Juliusz Słowacki w czasie swej podroży do Wielkiego Księstwa Poznańskiego w 1848 napisał wiersz Pośród niesnasek Pan Bóg uderza…

Pośród niesnasek Pan Bóg uderza
W ogromny dzwon,
Dla słowiańskiego oto papieża
Otworzył tron.
Ten przed mieczami tak nie uciecze
Jako ten Włoch,
On śmiało, jak Bóg, pójdzie na miecze;
Świat mu — to proch!

Po 130 latach prorocze słowa poety się spełniły, zaś wybór naszego rodaka na Stolicę Piotrową znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku. W trakcie trwającego 27 lat pontyfikatu nasz święty odwiedził 135 krajów świata. Do ojczyzny pierwszy raz jako papież przybył 2 czerwca 1979 roku. Wypowiedział wówczas znamienne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. I Duch zstąpił i wraz z upadkiem komunizmu odnowił oblicze naszej ojczystej ziemi.

Podczas całego pontyfikatu Jan Paweł II niestrudzenie walczył o godność każdego człowieka, sprzeciwiając się aborcji i eutanazji – cywilizacji śmierci. Z wielkim zaangażowaniem podejmował dialog międzyreligijny i międzykulturowy. Potępiał antysemityzm, czego wyrazem była jego modlitwa przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie. Pamiętając o ludziach młodych, zainicjował systematyczne spotkania z młodzieżą – Światowe Dni Młodzieży.

Nasz Święty był człowiekiem prawdziwie wszechstronnym poetą, poliglotą, dramaturgiem, pedagogiem, filozofem historii, przedstawicielem personalizmu chrześcijańskiego, który zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. W myśl personalizmu chrześcijańskiego religia to więź osobowa człowieka z Bogiem.

Święty Papież Jan Paweł II zawsze stał po stronie człowieka, o którym powiedział: „Trzeba tego człowieka szanować dla niego samego, nie dla jakichkolwiek innych racji czy względów – jedynie dla niego samego. Trzeba tego człowieka po prostu miłować dlatego, że jest człowiekiem — trzeba wymagać dla niego miłości ze względu na szczególną godność, jaką posiada”. (Jan Paweł II, W imię przyszłości kultury. Przemówienie w UNESCO, Paryż 02.06.1980).

Jan Paweł II   odszedł do Domu Ojca 2 kwietnia 2005 roku, ale ciągle czujemy Jego obecność i ciągle wspominamy naszego wielkiego rodaka. Każdego roku, w październiku, obchodzimy Dzień Papieski. W tym roku   XX Dzień Papieski odbył się   pod hasłem: Totus Tuus, co stanowi dewizę Papieża Jana Pawła II, kilkakrotnie powtórzoną w jego testamencie.   Zanurzając  się w te słowa, pragnęliśmy sięgnąć  do ich  głębi, do tego, w jaki sposób ukształtowały one  życie Papieża Jana Pawła II, Świętego z Polski.

Wiesława Szubarga